Rozdział 42

Rozdział krótki kochani, ale to ostatni tak krótki rozdział na blogu serio ;) To naprawdę wyjątek. Chciałabym wam napisać coś więcej, ale jutro mam jeden sprawdzian i trzy kartkówki, także zrozumcie mnie :* Aloha miśki ;*
PS: Nabijamy wyświetlenia do "Jak to" dawać! :D

https://www.youtube.com/watch?v=gjZcAdGTil4

Nie mogłam sobie tego poukładać, kochałam go, ale nie jak brata. To nie mogło być możliwe, dlaczego nam to zrobili? Dlaczego nam tego nie powiedzieli?! Nie mogłam o tym myśleć. Wciąż biegłam przed siebie po jakimś ogromnym rynku, zauważyłam fontannę, usiadłam na jej brzegu, na moje nieszczęście zaczęli jeszcze grać na instrumentach smutne piosenki. Nagle pogoda z słońca zmieniła się w deszcz. Walnął grzmot, gdy ktoś chwycił mnie za ramię, Dawid.
-Dlaczego tak myślisz przecież wież, że to zupełnie nie możliwe. - Deszcz nadal padał, muzyka wciąż grała, Dawid usiadł na przeciw mnie.
-Dawid, gadałam z lekarzem. Gdybyś nie był moim bratem nie mógł byś mi oddać nerki rozumiesz? - Płakałam. - Co teraz będzie Dawid?! Ja nie mogę bez ciebie. - Mówiłam z płaczem, przemoknięta do suchej nitki z minuty na minutę byłam coraz bardziej pogrążona w smutku. Jeszcze ta muzyka.... Pogoda...
-Przecież nie musimy osobno, wręcz przeciwnie kochani.... Angelika, rodzeństwo jest blisko siebie. - Przez jego gardło, słowa przechodziły z wielkim trudem to było słychać, był bardzo przygnębiony.Ale był twardy, nie płakał.
-Ja tak nie chcę! - Wykrzyczałam jak małe dziecko, rzucając mu się na szyję.
Dawid przewrócił się, ja upadłam na niego nasze twarze się spotkały. Niestety... Oboje dobrze wiedzieliśmy, że nie możemy się pocałować, w końcu jesteśmy rodzeństwem. W tej chwili, nasze życie zmienia się o 180 stopni. To straszne jak życie może się zmienić.
-Chodźmy już. - Zaproponował Dawid wstając. - Dokończymy teledysk.
-Przecież...
-Spokojnie, bez pocałunku. Ludziom się powie, że nie byliśmy razem, że nabraliśmy ich bo chcieliśmy żeby dali mi spokój z tym czy kogoś mam. I powiemy im, że prawda jest taka, że jesteśmy rodzeństwem. Będziemy żyć, jakbyśmy nigdy nie byli razem. - Powiedział, sucho, co mnie zabolało.
-Jak by nigdy nic mówisz?! - Byłam zła, że tak sobie to wymyślił.
-Żeby o sobie zapomnieć musimy znaleźć sobie kogoś innego. Nie możemy inaczej. Obiecaj mi tylko, że nie będziemy na siebie źli jeżeli ta druga osoba znajdzie sobie kogoś innego. Przepraszam, naprawdę inaczej nie damy rady.
-Dobrze. - Wyszeptałam wtuliłam się do niego i dałam znak, że możemy iść na plan.
Na planie ludzie byli wszystkim zszokowani, ale wytłumaczyliśmy im to tak, że chcieliśmy dostarczyć im rozrywki i, że przy tym teledysku powiedzieć ludziom prawdę, że udawaliśmy, że jesteśmy razem, że tak na prawdę jesteśmy rodzeństwem.
Dokończyliśmy z Dawidem teledysk. Trudno nam było spojrzeć sobie w oczy. Nie rozmawialiśmy, to wszystko tak bolało. Nie rozumiałam jednej rzeczy, Dawid wyglądał jak by nie cierpiał. Może mi się zdawało? Ja w głębi serca siedziałam skulona i płakałam. Słyszałam jak Dawid po skończonym teledysku umówił się ze znajomymi. Mnie też chciał zaprosić ale odmówiłam. Zadzwoniłam do starego znajomego i poprosiłam o spotkanie. Pamiętam, że zawsze jeżeli chodziło o Dawida, to właśnie on był moją prywatną apteczką do serca.